پروتکل های منبع باز به یک پایه اصلی در دنیای فناوری تبدیل شده اند. این پروتکل ها به دلیل مزایای بی شماری که نسبت به همتایان اختصاصی خود ارائه می دهند، در حال جلب توجه هستند. برای آشنایی با پروتکل های منبع باز و نحوه عملکرد آن ها با سایت ارز دیجیتال همراه باشید.
پروتکل ها معمولاً با هدف استفاده توسط عموم ایجاد می شوند. این پروتکل ها هر کسی را قادر می سازد کد خود را بررسی، تغییر بدهد و به اشتراک بگذارد. مزایای پروتکل های منبع باز چند وجهی است، از شفافیت ذاتی آنها تا دسترسی گسترده تر آنها را شامل می شود.
علاوه بر این، آنها بر ارزیابی همتایان متکی هستند، مدلی مقرون به صرفه و فراگیر که آنها را از همتایان اختصاصی خود متمایز می کند. نمونه های برجسته نرم افزار منبع باز شامل سیستم عامل های پرکاربرد مانند لینوکس و اندروید و مرورگر وب محبوب فایرفاکس است.
وقتی صحبت از پروتکل های رمزنگاری متن باز می شود، شبکه های بیت کوین، اتریوم، کاردانو و پولکادات به عنوان نمونه های قابل توجه پروتکل های بلاک چین از جمله دیگر برجسته هستند.
فرآیند توسعه برای پروتکل های منبع باز چیست؟
توسعه پروتکل های منبع باز شامل چندین مرحله مجزا است که هر کدام جزء تکامل پروتکل هستند. همه چیز با مرحله مفهوم سازی شروع می شود، جایی که توسعه دهندگان پایه ای را می گذارند که استانداردها و هدف پروتکل را تعریف می کند.
معمولاً، مفهوم اولیه بر اساس یک پروتکل موجود با برخی پیشرفت ها است. مرحله مفهوم سازی به عنوان پایه ای عمل می کند که بر اساس آن توسعه دهندگان به دقت ساختار و ویژگی ها را ترسیم می کنند و یک پایه نظری قوی را تشکیل می دهند. در این مرحله، توسعه دهندگان یک نقشه راه، شبیه به یک برنامه استراتژیک، ترسیم می کنند که مسیر پروژه را هدایت می کند.
مرحله بعدی در فرآیند توسعه معمولاً مرحله نمونه سازی است. در این مرحله، توسعه دهندگان یک مدل عملکردی از پروتکل ایجاد می کنند که شامل ویژگی های کلیدی پیشنهادی است. نمونه اولیه معمولاً به عنوان نسخه بتا در دسترس عموم قرار می گیرد.
انتشار نسخه بتا نرم افزار را در معرض سناریوهای دنیای واقعی و تعاملات کاربر قرار می دهد و به توسعه دهندگان این امکان را می دهد تا نقاط قوت و ضعف آن را تشخیص دهند. این مرحله همچنین به توسعه دهندگان اجازه می دهد تا بازخوردی از جامعه منبع باز در مورد ویژگی های جدید بالقوه برای ترکیب قبل از انتشار پروتکل نهایی دریافت کنند. بنابراین، مرحله به درستی به عنوان مرحله آزمایش بتا یا تست پذیرش کاربر (UAT) نام می گیرد.
نسخه پایدار
بازخورد و به روز رسانی مداوم تضمین می کند که پروتکل به نیازها و انتظارات در حال تحول پایگاه کاربر خود پاسخگو باشد. پس از به روزرسانی های پروتکل مربوطه برای حل بسیاری از مشکلات شناخته شده پایداری و قابلیت اطمینان، پروتکل به سطحی از پایداری می رسد که تعیین یک «نسخه پایدار» را تضمین می کند. نسخه انتشار پایدار معمولاً به همان اندازه قابل اعتماد است که توسعه دهندگان می توانند آن را بسازند.
با این حال، این فرآیند به انتشار پایدار ختم نمی شود. پروژه های منبع باز نیاز به نگهداری مداوم پروتکل دارند. این فرآیند معمولاً مستلزم انتشار رفع اشکال، مانند وصله های امنیتی، و به روزرسانی کد برای سازگاری بیشتر است.
آیا پروتکل های منبع باز دارای حق چاپ هستند؟
زمانی که یک توسعه دهنده کد خود را به عنوان منبع باز منتشر می کند، آن را با عموم به اشتراک می گذارد و به دیگران امکان استفاده، تغییر و توزیع آن را می دهد. با این حال، عمل عمومی کردن کد به معنای استفاده نامحدود نیست.
قوانین کپی رایت در اینجا اعمال می شود، درست همانطور که برای نرم افزارهای اختصاصی اعمال می شود. قوانین به طور خودکار از هر کار خلاقانه اصلی، از جمله پروتکل های منبع باز محافظت می کنند و به سازنده نرم افزار حقوق انحصاری برای کنترل استفاده و توزیع آن ها را اعطا می کنند.
وقتی صحبت از مجوز پروتکل منبع باز می شود، توسعه دهنده معمولاً مجوزی را به آن ضمیمه می کند، که به عنوان مجموعه ای از دستورالعمل ها عمل می کند که به وضوح موارد مجاز و محدودیت های کد را مشخص می کند.
مجوزهای منبع باز اغلب بدون نیاز به تأیید صریح از نویسنده اصلی، مجوزهای گسترده ای را به کاربران می دهند. با این حال، دو نوع اصلی مجوز منبع باز وجود دارد: مجاز و کپی لفت.
یک مجوز مجاز، که گاهی اوقات مجوز سبک BSD یا Apache نیز نامیده می شود، حداقل الزامات را در مورد نحوه تغییر یا توزیع مجدد نرم افزار تحمیل می کند. با این حال، پروژه هایی که از این نوع مجوز استفاده می کنند، موظف به ضمیمه سلب مسئولیت گارانتی هستند.
پروژه هایی که از کد مجوز MIT استفاده می کنند معمولاً باید اعلامیه اصلی حق نسخه برداری و یک سلب مسئولیت را به صراحت بیان کنند که نرم افزار بدون هیچ ضمانتی ارائه می شود. سلب مسئولیت تصریح می کند که دارندگان حق چاپ هیچ مسئولیتی در قبال ادعاها یا تعهدات ناشی از استفاده از نرم افزار ندارند.
مجوز فوق العاده
مجوز فوق العاده مجاز است و برای ارائه حداکثر آزادی به توسعه دهندگان ساخته شده است، حتی اجازه گنجاندن و توزیع کد در محصولات تجاری را می دهد.
در مورد مجوزهای کپی لفت، پروژه هایی که از آنها استفاده می کنند نیز ملزم به الصاق سلب مسئولیت هستند. آنها با محدودیت های بیشتری همراه هستند، به ویژه در مورد توزیع نسخه های پروتکل اصلاح شده.
مجوزهای کپی لفت تضمین می کنند که پروتکل ها یا نرم افزارهای منبع باز می توانند بدون محدودیت مورد استفاده، بهینه سازی و به اشتراک گذاری قرار گیرند. با این حال، هر اثر اصلاح شده باید از همان شرایط پیروی کند و باز بودن پروتکل را در تمام نسخه های بعدی حفظ کند.
وقتی صحبت از پروتکل های اختصاصی می شود، چشم انداز به طور چشمگیری تغییر می کند. پروتکل ها محدودیت های سختگیرانه ای را بر روی اسناد پروتکل خود اعمال می کنند که اغلب شامل محدودیت هایی در اصلاح یا مهندسی معکوس کد می شود.
برای حفظ امنیت پروتکل، پروژه های اختصاصی معمولاً شامل بندهای محرمانگی در مجوزهای خود می شوند که از افشای عملکرد پروتکل های خود یا هرگونه اطلاعات اختصاصی که ممکن است به آن ها دسترسی پیدا کنند، جلوگیری می کند.
از نظر هزینه، مجوزهای مجاز و کپی لفت رایگان هستند و به کاربران امکان استفاده و توزیع نرم افزار را بدون پرداخت هزینه می دهند. در مقابل، مجوزهای اختصاصی اغلب کاربران را ملزم به پرداخت هزینه برای دسترسی و استفاده از نرم افزار می کنند.
