ایده فناوری بلاکچین بیت کوین با انتشار مقاله “چگونه یک سند دیجیتالی را زمانبندی کنیم” توسط استوارت هابر (Stuart Haber) و دبلیو اسکات استورنتا (W. Scott Stornetta) در سال ۱۹۹۱، ایده فناوری بلاکچین بیت کوین شکل گرفت. آن‌ها در این مقاله به توضیح نحوه استفاده از یک زنجیره پیوسته از برچسب‌های زمانی یا همان شناسه‌های تاریخی برای ثبت اطلاعات به صورت امن پرداختند. در سال ۱۹۹۲، هابر و استورنتا این ایده را با فناوری درخت مرکل ترکیب کردند تا کارایی بلاکچین را افزایش دهند و امکان جمع‌آوری اطلاعات بیشتر در یک بلاک را فراهم کنند.
بلاکچین بیت کوین چیست؟ آشنایی با شبکه بیت کوین
تا زمانی که ساتوشی ناکاموتو در سال ۲۰۰۸ پروتکل بیت کوین را با انتشار وایت‌پیپر بیت کوین معرفی کرد، این فناوری به شکل فعالی به دنیا معرفی نشده بود. بلاک اول (بلاک سرآغاز) توسط خود ناکاموتو ایجاد شد و سایر بلاک‌ها به این بلاک متصل شدند تا زنجیره‌ای از بلاک‌های حاوی اطلاعات و تراکنش‌های مختلف ایجاد شود. با ظهور فناوری بیت کوین، بلاکچین به اولین کاربرد واقعی خود رسید و جلب توجه جهانی را به خود جلب کرد. برخی افراد به اشتباه فکر می‌کنند که بیت کوین و بلاکچین یکسان هستند، درحالی‌که واقعیت این است که بیت کوین تنها یکی از کاربردهای بلاکچین است.
مقایسه بلاکچین بیت کوین با پایگاه داده
اگرچه هدف بلاکچین این است که اطلاعات دیجیتال را ثبت و توزیع کند ولی ویرایش نشود، اما بلاکچین به تنهایی یک پایگاه داده نیست. بلاکچین یک سیستم است که امکان ثبت اطلاعات را به گونه‌ای فراهم می‌کند که تغییر، هک یا تقلب در آن دشوار یا غیرممکن باشد.
اولین تفاوت آن‌ها نحوه ساختار داده‌ها است. یک پایگاه داده اطلاعات را در جداول سازماندهی می‌کند، در حالی‌که یک بلاکچین اطلاعات را در بلاک‌هایی گروه‌بندی و نگهداری می‌کند. هر بلاک ظرفیت ذخیره‌سازی مشخصی دارد که پس از پر شدن به بلاک قبلی متصل می‌شود و زنجیره‌ای از داده‌ها را تشکیل می‌دهد. این خاصیت باعث می‌شود که به آن زنجیره بلاکی یا همان بلاکچین گفته شود. وقتی یک بلاک پر می‌شود به بخشی از یک زنجیره زمانبندی شده تبدیل می‌شود.
ویژگی‌های شبکه بیت کوین
امنیت: اطلاعات قبل از ذخیره‌سازی رمزنگاری می‌شوند که باعث افزایش امنیت شبکه بیت کوین می‌شود. همچنین از ویژگی هشینگ برای انتقال داده‌ها یا تایید تراکنش‌ها استفاده می‌شود که از حملات هرگونه هکر یا عامل مخرب جلوگیری می‌کند.
شفافیت: کاربران می‌توانند تمام تراکنش‌های انجام شده را مشاهده کنند یا یک تراکنش را پیگیری کنند، بدون دسترسی به اطلاعات هویتی افراد. این به معنای دسترسی به اطلاعات هویتی نیست بلکه تنها می‌توان یک تراکنش یا یک آدرس خاص را از مبدا تا مقصد پیگیری کرد.
غیرمتمرکز: این شبکه بدون نیاز به بانک یا شخص ثالث، اطلاعات را توزیع می‌کند و کنترل نمی‌شود. داده‌ها در گره‌های توزیع شده ذخیره می‌شود و پروتکل بیت کوین امکان نگهداری سوابق تراکنش‌ها را در چندین رایانه فراهم می‌کند.
تغییرناپذیری: تراکنش‌ها با امضای رمزنگاری تغییرناپذیر ثبت می‌شوند. این به معنای این است که هرگونه تغییر در یک بلاک بلافاصله شناسایی می‌شود و امکان دستکاری آن وجود ندارد.
کارکرد شبکه بیت کوین
شبکه بیت کوین یک شبکه همتا به همتا است که مدیریت مبادلات مالی را بدون نیاز به بانک یا شخص ثالث ممکن می‌سازد. این شبکه از هزاران گره بیت کوین تشکیل شده است که پروتکل را اجرا می‌کنند. پروتکل مسئول ایجاد و حفاظت از بلاک چین است و گره‌ها از امضای دیجیتال برای تایید تراکنش‌ها استفاده می‌کنند. واژه peer-to-peer به این معنی است که هیچ گره خاصی وجود ندارد که اختیارات ویژه داشته باشد و همه گره‌ها به اندازه‌ی یکسان در ارائه خدمات شبکه شرکت می‌کنند. این گره‌ها وظیفه نگهداری و راه‌اندازی شبکه توزیع شده را بر عهده دارند و از امضای دیجیتال برای تایید تراکنش‌ها استفاده می‌کنند.
در نهایت، بیت‌کوین‌ها وجود ندارند، آنچه که وجود دارد تاریخچه تراکنش‌هاست. هر تراکنش بیت کوین حاوی ورودی (Input)، خروجی (Output) و مقدار بیت کوین (Amount) است. برای انجام تراکنش‌ها نیاز به دو کلید خصوصی و عمومی است که به انجام معاملات بین دو طرف کمک می‌کنند. این کلیدها برای تولید یک مرجع هویت دیجیتال امن استفاده می‌شوند که به عنوان «امضای دیجیتال» شناخته می‌شود. این هویت امن مهمترین جنبه فناوری بلاکچین است و برای مجوز و کنترل تراکنش‌ها استفاده می‌شود.
